เขื่อนฮูเวอร์ มลรัฐอริโซนา สหรัฐอเมริกา

กว่าจะได้ฤกษ์เขียน ก็ล่วงเวลามาพอสมควร...
ไม่อยากแก้ตัวครับ (ทั้งปี)

 สำหรับท่านที่เข้ามาทีไรก็เจอแต่หน้าจอเดิมๆ
มันก็น่าเบื่ออยู่หรอก จริงไหมละครับ...เฮ้อ เอาเป็นว่า
นับต่อนี้ไปผมจะพยายามมาพบกับท่านให้บ่อยที่สุด
(เท่าที่จะทำได้)

และที่สำคัญต้องขอขอบพระคุณ Thaizone
ที่ให้ผมใช้บริการ Server ฟรีจนกว่าผมจะมีเงินจ่าย
นั่นแหละครับ ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี..

หลายๆ ท่านอาจจะสงสัยว่า เอ๊ะ ไอ้หมอนี่มันมีโอกาสไปถึงสหรัฐอเมริกา กะเงินเพียงเดือนละ ๕๐๐ บาท ไม่มีปัญญาจ่ายเชียวหรือ ช้าก่อนครับ อย่างที่บอกแล้ว ผมสานฝันจากดิน...หากได้ย้อนอ่านเรื่องราว
ที่ผมพร่ำบ่นนักหนานั่นแหละ ก็คงจะรู้ที่มาที่ไปว่าเป็นอย่างไร

กับความฝันลมๆ แล้งๆ ในที่สุดมันก็เป็นความจริงครับ...กับคำสุภาษิตโบราณที่กล่าวไว้ว่า

"ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น" (แต่ก็อย่าให้นานเกินไปนะครับ) ทำให้ความพยายามครั้ง
ที่ ๒ ของผมก็ประสบความสำเร็จจนได้ ซึ่งมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เป็นเรื่องของบุญ ของกรรม ที่พูดไปก็ยาก
จะเชื่อ แต่เอาเป็นว่า ถ้าเราทำความดีมากๆ สักวันผลกรรมดีนั้นก็จะกลับมาสนองเราเองครับ

ทันทีที่ประกาศผลว่าได้ไป คนแรกที่ผมโทรไปบอกคือแม่ ที่เป็นครูบ้านนอก อยู่ศีขรภูมิ นั่นแหละครับ
คนต่อมาที่ผมแจ้งข่าวคือ "น้องชายผม" เอเดรียน โอไบรอัน อดีตเด็กชายชาวออสเตรเลีย นักเรียนโครงการ
AFS และได้พำนักพักอาศัยที่บ้านผมเมื่อปี ๒๕๓๑ และเมื่อเอเดรียนกลับประเทศเพียง ๔ เดือน น้องชาย
แท้ๆ ของผม "จักรพันธ์  เจือจันทร์" ก็เสียชีวิต เอเดรียนก็เปรียบเสมือนน้องชายแท้ๆ ของผมเลย

และหลังจากกลับไปแล้ว เอเดรียนก็ได้มาเรียนต่อในสาขาภาษาไทยที่มหาวิทยาลัยศิลปากร นครปฐม
ช่วงหนึ่ง ทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องระหว่างเราเน้นแฟ้นยิ่งขึ้น

ปี ๒๕๔๐ เอเดรียนแต่งงานที่ซิดนีย์ ก็ได้เชิญทางครอบครัวเราไป โดยผมกับพ่อก็ได้มีโอกาสไปต่าง
ประเทศครั้งแรกก็ตอนนั้นแหละ โดยเอ (ชื่อเล่น) ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด

ท่านทั้งหลายครับ ครั้งนั้นเป็นงานแต่งงานที่ต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ของออสเตรเลียและของวอลล์
ดิสนีย์เลยละครับ เพราะเป็นการแต่งงานในโรงละคร ที่ต้องทำเรื่องขออนุญาตไปที่สหรัฐอเมริกาก่อน
เพราะไม่เคยมีใครทำอย่างนี้มาก่อน และที่สำคัญ ทางวอลล์ ดิสนีย์ อนุญาตให้เป็นคู่แรกและคู่เดียวในโลก

บุญพา วาสนาส่ง...ผมมีโอกาสได้ล่องเรือฉลองพิธีแต่งงานในอ่าวซิดนีย์...

ปี ๒๕๔๑-๒๕๔๒ เอเดรียน มีโอกาสมาทำงานที่ประเทศไทย และพักอยู่แถวๆ โรงแรมเอราวัณ ใกล้ๆ
กับที่ผมพัก แต่ความเป็นอยู่ต่างกันราวฟ้ากับดิน...ปี ๔๑ ผมก็สอบไปสหรัฐฯ แต่สอบตก และปี ๔๒ เอ ย้าย
ไปทำงานที่ประเทศมาเลเซีย

ทันทีที่ผมส่ง mail ไปให้เอในตอนเที่ยงของวันประกาศผล เอตอบกลับมาภายใน ๒ ชั่วโมง...และค่าใช้จ่าย
ทั้งหมดในการไปสหรัฐครั้งนี้ เอ เป็นคนออกให้ทุกบาททุกสตางค์ โดยไม่มีกำหนดในการจ่ายคืน....

ก็คงนานพอสมควรละครับท่าน...เมื่อวานนี้เพื่อนอีกคนที่สุรินทร์ก็โทรมาทวงเงิน...โอ๊ย...แต่เราก็บอกว่า
ยังไม่มี...ก็จะทำให้ทำยังไงละครับ มันไม่มีจริงๆ ใสช่วงนี้ แต่ว่าภายในปี ๒๕๔๔ ผมคงปลดหนี้ได้ทั้งหมด
และนั่นก็หมายความว่า ผมได้อิสรภาพกลับมาอีกครั้ง

แต่หนี้ที่สำคัญที่สุดนี่สิครับ...ผมยังเรียนไม่จบเสียที และเหลือเวลาอีกไม่ถึง ๓ เดือน...บางทีก็นั่งนึกว่า
ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย...แต่พอนึกย้อนหลังกลับไป ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไป เป็นเหตุเป็นผลรองรับซึ่ง
กันและกัน ทำให้ผมได้มายืนตรงจุดนี้...

ยังไงผมก็ต้องพยายามเอาให้มันจบจนได้ละน่า...ถ้างั้นตอนนี้ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ แล้วจะมา
เล่าให้ฟังอีกครับ เรื่องในอเมริกากับสิ่งที่ผ่านมาพอๆ กับนิยายเลยละครับ...