***เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกทั้งหมดได้ แต่เราสามารถทำให้ดีขึ้นได้***

กระดานดำออนไลน์

ผมอาจจะโชคดีกว่าพวกเขามากมายนักที่มีโอกาสร่ำเรียนจนจบปริญญาโท...ในสำนึกของ
ชาวกูยด้วยกัน...ผมมีความรู้สึกว่า...

ในเมื่อผมอิ่ม ในขณะที่พี่น้องอีกส่วนหนึ่งต้องตกระกำลำบาก ถูกเขาดูถูกเหยียดหยาม บางครั้ง
บางหนผมก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน แต่ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า "ทำใจ" ตอนนี้ผมมีโอกาสที่
จะเรียกร้องบางสิ่งบางอย่างให้พวกเขาแล้ว...และผมก็จะทำเท่าที่ผมทำได้

วันที่ ๑๔ มีนาคม ๒๕๔๓

แสดงให้เห็นว่าคนสุรินทร์ก็ตระหนักถึงปัญหาตรงนี้ดี สำหรับส่วนของผมที่ทำก็เป็นความพยายาม
อีกส่วนหนึ่งที่จะช่วย เพราะถ้าต่างฝ่ายต่างหาทางแก้ไขและช่วยเหลืออย่างมีเหตุผล ปัญหาต่างๆ
ย่อมลุล่วงไปได้ด้วยดี ก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านมา ณ โอกาสนี้ด้วย ส่วนโครงการ "ช้างคืนถิ่น"
ด้วยการให้การศึกษาของผมก็ยังคงดำเนินต่อไป และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับท่านที่แสดงความ
จำนงมาแล้วและท่านที่กำลังจะให้ความช่วยเหลือต่อไป

...หนังสือดีๆ คนละเล่ม ๑๐ คน ๑๐ เล่ม ๑๐๐ คน ๑๐๐ เล่ม...

กลับมาที่บ้านแวะไปที่แผงหนังสือ ได้ "เนชั่น สุดสัปดาห์" กลับมานอนอ่าน เจอรายงานพิเศษ
ของท่าน "อานันท์   ปันยารชุน" บุคคลที่ผมชื่นชอบมากที่สุด ๑ ใน ๓ ของประเทศก็ว่าได้ โดย
"เนชั่นฯ" ได้นำปาฐกถาของอดีตนายกรัฐมนตรีของไทยท่านนี้มาเผยแพร่ และจั่วหัวไว้ว่า
'อานันท์' ปลุกสำนึกคนเมือง ส่งช้างกลับบ้าน...คืนป่าสู่ช้าง (ฉ.๔๐๗ วันที่๒๐ - ๒๖ มีนาคม ๒๕๔๓ น.๘๐-๘๑)

ขออนุญาตนำบทปาฐกถาของท่านมากล่าวอ้างในที่นี้นะครับ

...ช้างเคยเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมืองของไทย
และเคยมีบทบาทในการปกป้องแผ่นดิน
นอกจากช้างจะเป็นสัตว์พาหนะที่รับใช้แผ่นดิน ช้างยังเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมือง
ดังจะเห็นได้ว่า ในตราแผ่นดินจะมีรูปช้างอยู่ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ช้างเผือกนั้น เป็นสัญลักษณ์ของพระบรมเดชานุภาพ
นอกจากนี้ ช้างเผือกยังเป็นสัญลักษณ์ของเครื่องราชอิสริยาภรณ์สายหนึ่ง
ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระราชทานแก่ข้าราชการ
โดยมีมหาปรมาภรณ์ช้างเผือกเป็นชั้นสูงสุด...

...แต่วันนี้ช้างได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของความล้มเหลว
และความไม่เป็นธรรมในการพัฒนาของไทย
ทุกวันนี้เมื่อเราเห็นช้างเดินอยู่บนถนนในกรุงเทพฯ
เรารู้สึกเวทนา ทั้งนี้เพราะเราไม่เพียงแต่สงสารช้างเท่านั้น
แต่เรายังรู้สึกอับอายด้วย...

และอีกตอนหนึ่ง ซึ่งอาจจะทำให้หลายๆ คนได้เข้าใจอะไรๆ ดีขึ้นบ้าง

...จังหวัดสุรินทร์ซึ่งมีชื่อเสียงเรื่องการแสดงช้างมาช้านาน
และมีการเลี้ยงช้างมานานนับร้อยปี มีช้างเลี้ยงอยู่ประมาณ ๒๐๐ เชือก
สุรินทร์เป็นจังหวัดที่ยากจนที่สุดจังหวัดหนึ่งของประเทศไทย...

...ชาวสุรินทร์มีรายได้เฉลี่ยเพียง ๑๓,๕๐๐ บาทต่อคนต่อปี
หรือเท่ากับ ๑,๑๒๕ บาทต่อคนต่อเดือน
หรือ ๓๗.๕ บาทต่อคนต่อวัน
ซึ่งเป็นจำนวนที่เล็กน้อยมาก
...ยังไม่พอค่าทางด่วนขั้นแรกในกรุงเทพฯ ด่านเดียวเสียด้วยซ้ำ...
แต่ถ้าหากควาญช้างนำช้างเข้าเมือง เพื่อให้คนลอดท้องช้าง
หรือเพื่อขายกล้วยให้คนที่ผ่านไปมาซื้อเลี้ยงช้าง
เขาจะมีรายได้เฉลี่ยวันละ ๕๐๐ บาท
จะผลักดันช้างและเจ้าของช้างออกนอกเมืองได้อย่างไร
ถ้าหากรายได้แตกต่างกันมากกว่า ๑๐ เท่าเช่นนี้...

ในบทความยังกล่าวถึงกรณีปัญหาทั้งของช้างป่าและช้างบ้านอันเป็นผลพวงมาจากการ
พัฒนาเศรษฐกิจที่ไร้ทิศทางของบ้านเรา ซึ่งส่งผลกระทบทั้งทางตรงและทางอ้อมต่อช้างทั้งหลาย
ผมขอกราบขอบพระคุณท่านอานันท์ มา ณ ที่นี้ เพราะท่านเป็นบุคคลที่มองเห็นและเข้าใจปัญหา
ทั้งหลายทั้งปวงที่ชาวช้างทั้งหลายประสบอยู่ ผิดไปจากผู้นำหลายๆ คนที่มัวเมาในอำนาจจนลืม
ปัญหาที่แท้จริงของประชาชน...ลองไปหาอ่านกันดูนะครับ

เอาละครับว่ากันเรื่องเครียดๆ มาเยอะแล้ว อย่างที่ผมเคยกล่าวไว้ตอนต้นๆ เรื่องว่าจะเล่า
เรื่องควาญช้างที่น่ารักที่สุดในโลกมาให้อ่านได้ชมกัน ก็ถึงเวลาเสียทีครับ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา
กลับบ้านครั้งนี้ ส่วนคราวหน้าจะว่า เรื่องของช้างแฝดจุ๋มจิ๋ม ซึ่งเคยเป็นสมบัติของชาวสุรินทร์
อย่างว่าละครับ ในที่สุดก็ต้องตกเป็นสมบัติของสวนสัตว์เขาเขียว...แต่นั่นก็ทำให้ชีวิตของเจ้าช้าง
แฝดทั้งคู่รวมทั้งพังลำดวนและพี่อุ่นเจ้าของช้าง มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น (แต่ผมมาทราบข่าวว่า
พี่อุ่นต้องสูญเสียลูกชายคนโตไปจากอุบัติเหตุ...หลายปีแล้ว) เอาละมาชมเรื่องราวสนุกๆ และน่ารัก
ของช้าง ช้าง ช้าง ได้แล้วครับ

ด้วยจิตคารวะ