ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว... ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว มีอาการคล้ายจะเป็นไข้ มันก็น่าอยู่หรอกครับ เพราะเดี๋ยว
ร้อนเดี๋ยวหนาว ที่สำคัญคือผมตรากตรำเกินไปในช่วงที่ทำงาน กว่าจะได้นอนก็นู้น เที่ยงคืน, ตี ๑ ตี สอง แทบ
ทุกคืน พอมาเจอสภาพอากาศแบบนี้ มีหรือจะทนไหม อีกอย่าง ช่วงที่เดินถ่ายภาพนั้น ผมไม่รู้ร้อน รู้หนาว
เพราะตื่นตากับภาพที่ปรากฎเบื้องหน้า ... ผมเริ่มมีอาการไอเมื่อเจอกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศบนรถ

จาก Grand Canyon ไป Las Vegas ระยะทางประมาณ ๓๔๙ ไมล์ พอๆ กับกรุงเทพ-ศีขรภูมิเลยครับ
เวลาตามคาดไว้ราว ๕ ชั่วโมง

เที่ยงกว่าๆ เราก็ออกเดินทางจาก Grand Canyon และแวะ พักกินข้าวเที่ยงที่โรงภาพยนตร์ IMAX อยู่ใกล้ๆ กันนั่นแหละ ลงจากรถผมไม่พลาดที่จะบันทึกภาพเก็บเอาไว้ (ตัวเท่ามด) อิ่มหนำสำราญก็เดินดูบรรยากาศรอบๆ เหมือนสถานที่ท่องเที่ยว ทั่วไปละครับ ร้านอาหาร (แต่เราไม่ซื้อ ห่อมากิน...ฮา) ร้านขาย ของที่ระลึก (เราไม่ซื้อ...เพราะแพง)

แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจที่สุดสำหรับคณะของเรานั่นคือตู้ปั๊มเหรียญ ซึ่งจะมีอยู่แทบทุกที่ๆ สำคัญ ผมพลาดมา
หลายหนแล้ว เพราะมัวแต่ถ่ายรูป เพื่อนๆ พอขึ้นรถเขาก็เอาเหรียญที่ปั๊มมาอวดกัน คราวนี้มีหรือผมจะพลาด

เหรียญที่ได้มานั้น ถือว่าเป็นของที่ระลึกได้ อย่างดีทีเดียว ที่สำคัญหาซื้อไม่ได้ ต้องทำเอง วิธีการก็ง่ายๆ ไม่ยากเย็น ดังนี้ครับ (แต่ต้อง เตรียมเหรียญให้พร้อม เพราะไม่มีที่ให้แลก หยอดเหรียญ ๑๐ เซนต์ลงในช่องที่ เขากำหนดไว้ (เหรียญเดียวนะ) หยอดเหรียญ ๒๕ เซนต์ ๒ เหรียญ เลือกแบบที่ต้องการ กดปุ่ม หรือ บางตู้ต้องออกแรงหมุนเอง

เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อยโรงเรียน Grand Canyon เราก็จะได้เหรียญที่ระลึกรูปร่างตามแบบล่างสุด แหม
บ้านเราน่าจะเอามาทำบ้างนะ หรือมีแล้วแต่ผมไม่ทราบ โดยเฉพาะสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นปราสาทหินแถวๆ
บ้านผม ถ้าปั๊มออกมาเป็นรูปแบบต่างๆ เช่น ลวดลายทับหลัง, หรือรูปปราสาท อะไรทำนองนี้แหละ ลองนึกภาพ
ดูสิว่าจะสวยงามและน่าเก็บไว้เป็นที่ระลึกขนาดไหน

เอาละครับ อิ่มหนำสำราญ และซึมซับเอาบรรยากาศของ Grand Canyon เป็นครั้งสุดท้ายของเที่ยวนี้ และก็
ไม่รู้ว่าจะได้มาอีกเมื่อไหร่ เพราะมันไม่ใช่มากันง่ายๆ นะขอรับ

อำลา-อาลัย Grand Canyon มุ่งหน้าสู่ Las Vegas อีก ๕ ชั่วโมงกว่าจะถึง ของีบเอาแรงก่อนดีกว่า
อาการไอ เริ่มกำเริบหนักขึ้นเรื่อยๆ

วิ่งมาได้ครึ่งทางแถวๆ เมือง Kingman ก็จอดปั๊ม พักทั้งรถทั้งคน ได้โอกาสของคนไทยนัก Shopping
ติดอันดับโลกทำงานอีกครั้งแล้ว (ฮา) มาทั้งทีไม่ซื้อของที่ระลึกติดไม้ติดมือก็ดูกระไรอยู่ ผมได้ Posrcard
กับไอศรีมดับร้อน แม้ว่าจะไอแต่ก็ทนไม่ไหวครับท่าน ร้อนระเบิดเทิดเถิง ดูบรรยากาศในรูปก็แล้วกัน
นั่นแหละเส้นที่เราเดินทาง ... เหมือนเอาเมืองไปตั้งไว้บนโลกพระจันทร์

เสร็จภารกิจก็ออกเดินทางต่อ จุดหมายปลายทางคือ Las Vegas แต่ระหว่างทางนั้นมีสิ่งมหัศจรรย์ของโลก
กั้นขวางอยู่ มีหรือที่พวกเราจะเสียโอกาสที่ดีที่สุดของชีวิตอีกครั้งหนึ่ง ....

Hoover Dam เคยอ่าน เคยเรียนตั้งแต่สมัยประถมนู้น ว่าเขื่อน ฮูเวอร์เป็นเขื่อนขนาดใหญ่ที่สุดของโลก ใครจะนึกฝัน ว่าสักวันจะได้มานั่งถ่ายภาพอยู่ที่สันเขื่อนที่ว่านี่ ส่วนเขื่อนในเมืองไทยผมเคยเห็นไม่กี่แห่ง เขื่อน ยันฮีที่สามเงา จ.ตากที่ว่าสูงอันดับ ๗ ของโลก ผมก็ เคยแต่นั่งรถประจำทางผ่าน ไม่มีวาสนาได้เห็น

เขื่อนที่รู้จักมักคุ้นที่สุดคือ เขื่อนห้วยเสนงที่สุรินทร์นี่แหละ รองลงมาคือเขื่อนลำตะคอง ที่สีคิ้วโคราช
เพราะนั่งรถผ่านทุกครั้งที่ขึ้นลง กท. และอีกแห่งก็คือเขื่อนเจ้าเณรหรือเขื่อนศรีนครินทร์ ที่มีโอกาสแวะเวียน
ไปหลายหนอยู่เหมือนกัน เนื่องจากไปทำกิจกรรมนักศึกษา เมื่อครั้งเรียนที่รามคำแหง

ส่วน "เขื่อนฮูเวอร์" นี่แค่คิดก็ยังไม่กล้าแล้ว ได้ไปอเมริกาก็ถือเป็นวาสนาสูงสุดครั้งหนึ่งในชีวิต แต่นี่มีโอกาส
ไปเห็นสิ่งที่ถูกจัดว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ในยุคกลางของโลก (ไปอเมริกาครั้งนี้ผมมีโอกาสเห็นถึง ๓ สิ่งด้วยกัน คือ
เขื่อนฮูเวอร์, เรือควีนส์แมรี่ และสะพานโกลเด้นเกท จะทยอยเล่าไปเรื่อยๆ นะครับ)

ไหนๆ ก็แวะมาชมแล้วก็ขอเล่าประวัติให้ฟังกันหน่อยนะครับ 

Hoover Dam เป็นเขื่อนที่สร้างกั้นแม่น้ำโคโลราโดระหว่างรัฐเนวาด้ากับอริโซน่า  ในสมัยประธานาธิบดี
คนที่ ๓๑ Herbert Hooverโดยมีลักษณะสำคัญๆ คือเป็นเขื่อนคอนกรีตเสริมเหล็ก ที่กักน้ำสำหรับชาว
แคลิฟอร์เนียตอนใต้ มีความสูงถึง๗๒๖.๔ ฟุต ยาว ๑,๒๘๒ ฟุต ใช้เวลาก่อสร้างนาน ๗ ปี มีเครื่องกำเนิดไฟฟ้า
๑๗ เครื่อง 

เรามีเวลาดื่มด่ำกับสิ่งมหัศจรรย์ของโลกนี้เพียง ๒๐ นาที ก่อนจะนั่งรถผ่านสันเขื่อน เพื่อไปกินข้าวเย็นที่
ร้านโอชา ซึ่งเป็นร้านอาหารไทยในลาสเวกัส